Epilepsja uznawana jest za jedną z najstarszych znanych pierwotnych chorób neurologicznych. Dotyczy około 1 % populacji na całym świecie. W Polsce szacuje się, że blisko 400 tyś. osób cierpi na tą jednostkę chorobową. Kluczowa jest właściwa diagnoza i holistyczne podejście do pacjenta, a wybór środków farmakologicznych jest zależny od typu napadów i zespołów padaczkowych. Szacuje się, że około 70% chorych przy odpowiedniej diagnozie i prowadzonym leczeniu może żyć bez epizodów padaczkowych, pozostała część chorych to głównie osoby chore na epilepsję lekooporną.
Częste napady u chorych na epilepsję lekooporną pociągają za sobą liczne konsekwencje medyczne oraz społeczne takie jak zwiększone ryzyko urazów i złamań, postępujące zaburzenia pamięci, postępujące zaburzenia czynności poznawczych, zwiększone ryzyko zaburzeń psychicznych, powikłania leczenia przeciwpadaczkowego. Konsekwencje społeczne padaczki lekoopornej to stygmatyzacja społeczna, utrata pracy, koszty leczenia chorób współistniejących i powikłań padaczki oraz koszty przewlekłej opieki instytucjonalnej.